‘Je hoort nog hiervan, je hoort nog
hiervan’, al weer enkele weken verder en nog tolden die woorden regelmatig door
mijn kop. Het bleef echter akelig stil en die enkele keer dat ik het hoofd op
de gang tegenkwam, leek hij mij niet eens meer te kennen. Er kwamen steeds
minder godsdienstlessen en uiteindelijk verdwenen zij helemaal van het rooster.
De godsdienstleraar verdween uit beeld en ik begon hem te vergeten. Ooit, veel
later, droom ik nog een keer van hem, nadat ik per ongeluk de tv had afgestemd
op een programma van Andries Knevel.
Gelukkig waren er ook andere
docenten, zoals de flamboyante leraar Nederlands en Engels. Vooral de Engelse
les van die man was een groot plezier. Hij sprak die taal perfect, niet
verwonderlijk want zijn achternaam verraadde zijn Britse komaf. En dan de
leraar meet- en wiskunde, een zachtmoedige man met brillenglazen als jampotten
en altijd sigarenas op zijn giletje. Hij kon zo enthousiast over de schoonheid
van geometrie vertellen dat zelfs de grootste hater van dat vak naar hem
luisterde.
En er kwam troost, de koffie ging
van de bon, de distributie van levensmiddelen was definitief voorbij.
Kruideniers hadden het er maar druk mee gehad, vrijwel het gehele assortiment
aan levensmiddelen was via distributie gegaan. Voortaan weer altijd koffie bij
de avondkrant. Anders dan tegenwoordig, met de overkill aan informatie van
verschillende media, kon het voorpaginanieuws dagenlang gesprekstof bieden.
 |
| (Foto: Wikipedia) |
Zo had er op tweede kerstdag een
orkaan gewoed op de Atlantische Oceaan en ging het nieuws over de vele schepen
die in moeilijkheden verkeerden. Al snel was nog maar één schip in the picture,
de Flying Enterprise. Op ruim
achthonderd kilometer van de Britse kust
lag het met zware slagzij. Het schip was stuurloos geworden en begon
water te maken. De kapitein, Kurt Carlsen, zond een SOS-bericht uit en stuurde
de bemanning de sloepen in. Carlsen bleef zelf aan boord. Er kwam hulp, onder
meer van de zeesleper Turmoil, één
van de sterkste ter wereld, die zeven maal probeerde vast te maken. De achtste
keer maakte de stuurman van de sleper, Kenneth Dancy een levensgevaarlijke
sprong naar het zinkende schip op het moment dat de schepen een fractie van een
seconde langs elkaar schuurden. Het lukte hem een sleeplijn te bevestigen. Dag
en nacht bleven Carlsen en Dancy in touw om de verbinding in stand te houden. Het
enige eetbaars aan boord was de taart die de kok voor de kerst had gebakken. De
twee mannen kregen via een overgeschoten lijn een maaltijd in een waterdichte
koker. De storm nam wat af en langzaam naderde het schip Falmouth, waar de pers
toestroomde en voorbereidingen voor een feestelijke huldiging werden getroffen.
Er stak weer een nieuwe storm op en
midden in de nacht brak de sleepkabel.
De Flying Enterprise ging steeds sneller hellen, het was zinloos de
kabel opnieuw vast te maken en er zat niets anders op dan dat de twee mannen
het schip verlieten. Zij sprongen vanaf de schoorsteen in de ijskoude zee en
werden opgepikt door de Turmoil. Het
vrachtschip ging naar de bodem.
De gehele wereld volgde de
berichtgeving, als wij maar even de tijd hadden hielden wij een oor bij de
radio, zodra Jan thuiskwam was zijn eerste vraag of wij iets meer wisten, dag
na dag rukten wij de bezorger de krant bijkans uit zijn handen. Iedereen was
happig op nieuws dat afweek van de voortdurende koude oorlogsretoriek. Die
kapitein, die zijn schip niet wou verlaten, prachtig. En het ging maar door.
Carlsen en Dancy werden ingehaald
door een juichende menigte. De Daily
Express had de ouders van de Deen Carlsen laten overvliegen en maakte van
de gelegenheid gebruik hen te interviewen. De Deense koning liet weten dat
Carlsen tot ridder was benoemd en Lloyd’s gaf hem een medaille ‘voor
uitzonderlijke moed en plichtsbesef’. Later volgde een tickertapeparade in New
York en een triomftocht, waarbij een kleine driehonderdduizend mensen hem
toejuichten. Een Deense brouwerij bracht een exportbier op de markt onder de
naam ‘Carlsen’ en er werd gedanst op ‘The
Lonely Sailor’.
Carlsen weigerde in te gaan op
aanbiedingen om op te treden in reclamespotjes, een boek te schrijven, en een
speelfilm van het avontuur te laten maken met Burt Lancaster in de hoofdrol.
De
roem trof ook Dancy, journalisten lieten hem niet met rust en hij kreeg stapels
fanmail, onder meer van de Rotterdamse Petronella van den Tempel, die het niet
liet zitten na een vrijblijvend bedankbriefje. Twee jaar later nog hoort zij dat
Dancy de haven zal aandoen in Kaapstad, waar zij dan woont. Dancy krijgt weer
een brief en geeft nu wel antwoord. En zij leven nog lang en gelukkig, in
Nederland.
(wordt
vervolgd)
nnn
