zaterdag 14 februari 2015

ANNA'S JAREN (52) - Geen strijkje, geen film

Jilles, de verteller. Je zou bijna zeggen dat president Obama het kunstje een beetje van hem heeft afgekeken, al beschikt deze dan over beide ogen plus een autocue en kijkt hij weliswaar niet iedereen aan. Daar het anders een beetje teveel kan worden, kijkt hij over de hoofden heen. 
Jilles vertelde vaak ook boeiend over de grote gebeurtenissen in de wereld. Vreemd is wel dat het vaak ging over de ramp met de Titanic maar dat die andere grote scheepsramp in de verhalen geheel buiten schot is gebleven. Ik heb daar werkelijk nooit iemand in de familie over horen praten, of even niet opgelet misschien, ik kwam deze gebeurtenis toevallig tegen in de boeken. 
De Lusitania in New York
(Foto Wikipedia)

De eveneens Britse Lusitania, die al enige tijd in de vaart was en zo mogelijk nog luxer dan de Titanic was uitgevoerd, werd ook onzinkbaar geacht maar zonk drie jaar na de ramp van de Titanic nog veel sneller dan die legendarische schuit, namelijk binnen een kwartier. De oorzaak was een voltreffer door een vanuit een Duitse onderzeeboot afgeschoten torpedo. Van de 1998 passagiers kwamen er 1195 om het leven. Nu, bijna honderd jaar later, is het nog steeds de vraag hoe het mogelijk was dat het schip de twaalf mijl die het van de Ierse kust af was niet heeft weten te overbruggen na de treffer. Er was wel sprake van een tweede ontploffing aan boord. Het schip nam zijn geheim mee naar de bodem voor de Ierse kust. Inmiddels is wel bekend dat het schip ook munitie en wapens vervoerde.
Maar niets hierover, de ramp met de Titanic had kennelijk meer glamour, in elk geval zeker voor de filmindustrie. Op de Lusitania speelde ook geen strijkje op het achterdek. Toch was de ondergang van de Lusitania van grotere importantie dan die van de Titanic, de aanval op het schip heeft er mede toe geleid dat Amerika ging deelnemen aan de Eerste Wereldoorlog.

Waar de verhalen, vaak in samenspraak met Anna, wel vaak over gingen waren de gebeurtenissen rond Mata Hari, of de bananen van Josephine Baker, of  de moord op de Romanovs tegen het eind van de Eerste Wereldoorlog en de berichten dat Anastasia de executie zou hebben overleefd. Berichten die steeds maar weer terugkwamen. Het heeft natuurlijk best wel iets spannends als er zich een mysterieuze vrouw meldt die beweert de jongste dochter van de tsaar te zijn. Maar na de zoveelste keer is de lol er wel af. De executie van de tsaar en zijn gezin moet bovendien zo gruwelijk grondig zijn verricht dat het uitgesloten is dat iemand de moordpartij heeft overleefd.
Op de hond na dan.

Die geschiedenissen moeten zo’n diepe indruk hebben gemaakt dat ze nog vaak werden opgerakeld, evenals de verhalen die of over Sacco en Vanzetti gingen, of over de gangsterstrijd in Amerika, of over ‘The Brown Bomber’ Joe Louis waarbij Jan en Jilles elkaars woorden om het hardst konden aanvullen en in hun enthousiasme zelfs eens zo ver gingen dat zij al vertellend, uppercuts en al dat soort zaken wild demonstrerend, tegenover elkaar stonden, wat Anna deed vrezen dat de een de ander op zijn Rotterdams gezegd een knal voor zijn kanus ging geven.
‘Ik wil niet dat mijn kinderen elkaar slaan hoor’, sprong zij er lachend als pseudo-arbiter tussen. Maar het bleef gelukkig bij een hilarisch luchtgitaar spelen door die twee broodmagere mannen, die hun uiterste best deden zwaargewichten voor te stellen. En dat opoe Anna die twee grote kerels kinderen noemde vond ik helemaal prachtig.
(wordt vervolgd)
nnn

Geen opmerkingen:

Een reactie posten