ANNA'S JAREN (96) - Zwarte duivels, twee helden, stoere schutters

Geschoten werd er in Rotterdam. De Duitsers bestookten vanaf het Noordereiland de rechter Maasoever en er werd vrijwel onmiddellijk een marinier dodelijk getroffen. De terugtrekkende marinierspatrouille moest het slachtoffer achterlaten. Er ontstond een absurd tafereel toen een oude man en een jongen niet veel later samen uit een steeg bij de Boompjes tevoorschijn kwamen. Zij gingen rustig naar de gesneuvelde marinier, legden hem op een handkar en trokken zich terug, ongehinderd door de Duitsers. Er viel een gevechtsstilte, beide partijen hadden waarschijnlijk het tafereel gevolgd.

De Nederlandse verdediging die zich op de rechter Maasoever bevond was niet in staat om de Maasbruggen te heroveren op de Duitsers, niettegenstaande dat de mariniers een heldhaftige strijd leverden, volgens sommigen enkele keren van man tegen man, terwijl achter hen hun kazerne ook nog werd gebombardeerd. Zij dwongen zelfs de bewondering af van de Duitsers, die hen ‘die schwarzen Teufel’ noemden. De ‘zwarte duivels’, het zou de erenaam blijven van de helden van Rotterdam.

De Duitse eenheden die stand hielden op het noordelijke bruggenhoofd konden toch ook voorlopig niet verder oprukken, Nederlandse oorlogsschepen hadden in een vuurgevecht kans gezien dat sterk te bemoeilijken voordat zij zelf de strijd moesten staken. Dat was aanleiding voor de bevelhebber van de Nederlandse Zeestrijdkrachten om torpedobootjager Van Galen naar Rotterdam te sturen. De jager werd echter al snel uitgeschakeld en kwam tot zinken. De Duitse en Nederlandse troepen kwamen in een patstelling terecht en beschoten elkaar over de Maas heen. Het passagiersschip De Statendam van de Holland Amerika Lijn werd in brand geschoten door de Nederlanders nadat de Duitsers er een mitrailleursnest op hadden gevestigd. Het schip brandde in vijf dagen volledig uit en kwam met slagzij tegen de Wilhelminakade te liggen. 

De luchtaanval was als een complete verrassing gekomen. De Nederlandse soldaten hadden zo’n grote operatie niet voor mogelijk gehouden. En voor de bevolking, die nog minder van de hoed en de rand wist, kwam de klap nog harder aan. Paniek sloeg toe in de stad waar soldaten door de straten trokken op zoek naar landverraders. Zij hadden de moffen al meteen  geholpen en zaten nu overal verborgen. Rotterdammers verdachten Duitse dienstbodes van spionage en het verhaal ging dat vanaf de Waalhaven door verraders al bewegwijzering was geplaatst voor de Duitse troepen. Als er daadwerkelijk wegwijzers stonden, is het echter waarschijnlijker dat de eerste Duitse verkenningspatrouilles die hadden geplaatst. De nervositeit werd zo groot dat onbedoeld ook nog eens door Nederlanders op Nederlanders werd geschoten.

(Wikipedia)

Inmiddels woedden er in de slag om de Grebbeberg hevige en bloedige gevechten, een Duitse legermacht van zo’n 23.000 man maakte aanstalten door de Grebbelinie te breken. De Nederlanders, die geen partij waren voor de vijandige overmacht, wisten de Duitsers toch nog drie dagen lang tegen te houden. Dat kostte vierhonderd Nederlandse soldaten het leven en er sneuvelden ongeveer driehonderd Duitsers.

Al een tijd voordat de gevechten begonnen waren er hier ook nog andere slachtoffers gevallen, geen mensen maar exotische roofdieren als leeuwen, panters en beren. De Grebbelinie was versterkt door een deel van de Gelderse Vallei onder water te zetten waardoor meer dan tweeduizend gezinnen hun woningen hadden moeten verlaten. Na de mobilisatie werden vijftigduizend militairen in het gebied ondergebracht en in de meidagen van 1940 werd door de legerleiding een groot gevaar gezien in de roofdieren van Ouwehands dierenpark. Als zij tijdens gevechten zouden losbreken, zou dat een extra obstakel voor de soldaten kunnen betekenen, dus werd er een peloton op de beesten afgestuurd om ze dood te schieten. Cornelis Ouwehand  kwam erachter en besloot vol verdriet dat zelf te doen, hij had meer vertrouwen in zijn eigen schietvaardigheid. Vijftien leeuwen, een tijger, twee panters, vier bruine beren, twee ijsberen en een wolf lieten het leven onder zijn karabijnschoten. Het doden van twee pasgeboren ijsbeertjes kon hij echter niet over het hart krijgen en de dieren zouden uiteindelijk de strijd nog overleven ook. Samen met hun moeder Maxi, in een verblijf dat op het laatst vol kogelgaten zat.

Rotterdammer Cor Ouwehand was zo’n twintig jaar eerder naar Rhenen vertrokken met de bedoeling daar een sigarenfabriek te beginnen maar het was uiteindelijk een kippenfarm met exotische rassen geworden. Omdat het tijdens de crisisjaren bergafwaarts was gegaan met de farm en hij inmiddels ook andere dieren was gaan houden, had hij besloten de farm om te bouwen tot dierenpark. En nu was dat in één klap van bijna alle dieren ontdaan. Ouwehand liet zich echter niet uit het veld slaan en na de capitulatie zou hij direct weer aan de gang gaan om zijn park te herstellen. Toen aan het eind van de oorlog de geallieerden naderden waren er al weer roofdieren te bewonderen. Maar nu zouden het de Duitsers zijn die het plan hadden dieren af te schieten of te slachten voor consumptie.
Gelukkig zouden de verzorgers van Ouwehand toen de schietgrage moffen te snel af zijn door met een karavaan naar Veenendaal te vertrekken waardoor veel dieren zouden overleven.

Met een wapen in handen is de drempel tot doden nu eenmaal vaak een stuk lager. Waarin ook nu nog niets is veranderd. Het doden van dieren wordt zelfs wel de jacht voor plezier genoemd. Eenzijdig plezier, daar niet van, dat het heden ten dage nog steeds niet ongewoon doet zijn dat een Amerikaanse tandarts met teveel geld helemaal naar Zimbabwe reist om aldaar een leeuw neer te leggen. Weer eens wat anders dan een kies eruit peuteren, krijg je maar bloed van aan de handen.

 

Stoere schutters op Facebook.
De schutter bij de leeuw is overigens niet tandarts Walter Palmer
en de leeuw is niet Cecil.
De tandarts schoot met pijl en boog  en waarschijnlijk van dichterbij.
Maar altijd nog verder weg dan van een patiënt.

Overigens waren ook in Rotterdam dieren de dupe geworden toen op de ‘mooie Pinksterdag’, zondag 12 mei 1940, de oude Diergaarde werd geraakt door miskleunen van de Duitsers die spoorwegstations bombardeerden. Veel dieren werden gedood door het bombardement of ook  hier weer doodgeschoten uit angst voor ontsnapping. Toch wist een aantal dieren nog te ontkomen.

(wordt vervolgd)

nnn