De Mulo begon in september, eerst nog een halfjaartje naar
de brugklas. Ook daar weer een bijzonder aardige leraar, al mocht je dan geen
meester meer zeggen.
In de Rotterdamse haven arriveerden de eerste Ambonezen,
gedemobiliseerde KNIL-militairen met hun gezinnen, die op dienstbevel Indonesië
moesten verlaten. De Molukkers, die golden als elitesoldaten in het KNIL, vernamen
bij aankomst in Nederland dat zij waren ontslagen uit militaire dienst. De
verwachting was dat zij maar korte tijd in Nederland zouden verblijven en om
integratie tegen te gaan, werden zij ondergebracht in zo’n negentig woonoorden,
waaronder de barakkenkampen in Westerbork en Vught. In juli waren er in totaal
12.500 mensen met troepentransportschepen vertrokken naar Nederland. Doelbewust
werden zij buiten de Nederlandse samenleving gehouden, deelname aan het
arbeidsproces werd niet gestimuleerd. Hun beloofde Republiek der Zuid-Molukken
kwam er nooit.
Het nieuws
ging weer vooral over de Rosenbergs. In een tot op de dag van vandaag omstreden
rechtszaak werden zij schuldig verklaard. Een in tweeën gescheurd dekseltje van
een pak gelatinepudding moest als bewijs dienen. Julius Rosenbergs zwager, ene David
Greenglass, zou door hem zijn overgehaald informatie te verzamelen. Hij zou de
helft van het dekseltje hebben gekregen en de informatie moeten overgeven aan
een tussenpersoon, die over de andere helft van het dekseltje beschikte.
Verdere bewijzen waren er niet, alleen getuigenverklaringen. De rechter
beschuldigde de Rosenbergs van de dood van vijftigduizend Amerikanen tijdens de
Koreaoorlog, met argumenten die kant noch wal raakten. Julius en Ethel
Rosenberg werden veroordeeld tot de elektrische stoel. Na de uitspraak gingen
duizenden de straat op.
Nieuws dat
de Nederlanders bereikte via de krant en de radio, die steeds meer de
actualiteit zocht. En via het Polygoonjournaal in de bioscoop. In de Cineac
draaide een non-stop filmjournaal.
(Foto: Wikipedia) |
Bioscopen waren
zeer populair en Rotterdam had er nog maar zo weinig. Zuid kende er twee,
Harmonie en Colosseum, het was nog vier jaar wachten tot daar het Metro-theater
bijkwam. Omstreeks die tijd opende in de stad ook het Thalia-theater de deuren.
De
Nederlandse filmindustrie krabbelde met grote moeite overeind. De producent van
de bioscoopjournaals besloot een speelfilm te maken, De Dijk is Dicht, op een script van Anton Koolhaas. De film, die
uitkwam in 1950, speelde op Walcheren waar het dorp Westkapelle werd gebombardeerd.
Een commercieel succes werd het niet, al waren recensenten over het algemeen redelijk
positief.
Voorstellingen
van buitenlandse films waren vrijwel altijd uitverkocht. In de rij voor
kaartjes, zodra de kassa’s opengingen. Bij Colosseum, met altijd een prachtig
reclamebord aan de gevel, kochten zwarthandelaren in het weekend meerdere
kaartjes op en sleten die voor een verhoogde prijs. De reclameborden, die door
Reclameatelier Leo Mineur werden geschilderd voor meerdere theaters, brachten steeds
weer van elke nieuwe film een verlekkerend beeld en werden legendarisch. Op
films werd strenge censuur uitgeoefend, landelijk en plaatselijk. Het kwam voor
dat een film, die was goedgekeurd voor kijkers van boven de achttien jaar, in
sommige gemeenten alleen mocht worden bekeken door wie boven de eenentwintig
was. Bij de ingang van de bioscoop stond een portier, die bij de kaartverkoop
aan de kassa ook al had toegekeken, met een handje open en een oogje toe voor
de zwarthandelaar. Af en toe werd er zelfs gecontroleerd door politie. Binnen bracht
altijd een ouvreuse je naar je plaats.
Het was in
die tijd dat De Brielse Maas Brielse Meer werd. Koningin Juliana stelde de sluizen
bij Spijkenisse in werking, het water werd een groot recreatiegebied voor
Rotterdammers. De maatregel werd getroffen om de toenemende verzilting tegen te
gaan.
En de
pokken kwamen weer terug in Nederland. Tientallen mensen werden ziek. Er
overleden drie militairen na vaccinatie door hersenontsteking. In Tilburg
overleden twee slachtoffers. Inwoners van de stad werden opnieuw gevaccineerd,
de stad werd geïsoleerd, zelfs treinen stopten er niet meer.
En er was
die oorlog die koud heette. Wereldwijd voorpaginanieuws werd de verdwijning van
de Britse diplomaten Guy Burgess en Donald McLean. Zij werden al geruime tijd
verdacht van het doorspelen van informatie aan de Sovjet-Unie en er werd dan
ook meteen aangenomen dat zij naar Rusland waren gevlucht.
Het gaat
nog vijf jaar duren eer er zekerheid komt, dan geven zij een persconferentie in
Moskou.
Er werd
druk over en weer gespioneerd. De Nederlandse inlichtingendiensten speelden daarin
een actieve rol en waren betrokken bij meerdere operaties achter de grenzen van
het Oostblok. De CIA financierde en adviseerde de Nederlandse Binnenlandse
Veiligheidsdienst. Mislukkingen, die mensenlevens kostten, weerhielden de
Buitenlandse Inlichtingendienst er niet van de geheime operaties voort te
zetten. Meestal werden het grote missers.
In België deed Koning Leopold III
troonsafstand, zijn terugkeer had een jaar eerder al bijna tot een burgeroorlog
geleid. Leopolds zoon Boudewijn volgde hem op.
In de Tour de France won Wim van
Est de twaalfde etappe en werd hiermee de
eerste Nederlander die de gele trui veroverde. De volgende dag stortte hij in
een ravijn en kwam met fiets en al zeventig meter lager terecht. Wonder boven
wonder had hij slechts schaafwonden. Het sponsorende horlogemerk Pontiac
adverteerde meteen: ‘Mijn hart stond stil, maar mijn Pontiac tikte nog.’
(wordt
vervolgd)
nnn
Geen opmerkingen:
Een reactie posten