woensdag 14 januari 2015

ANNA'S JAREN (46) - Eerst schuld bekennen, dan pas genade

In Duitsland ging het voorlopig slecht met de NSDAP. En nadat Hitlers spreekverbod werd opgeheven, ging hij zo lekker te keer dat hij er nog eens twee jaar bij kreeg, tot 1927.
In Amerika was dat het jaar van Charles Lindberg  en verder nog veel meer, in één jaar gebeurde bijna net zoveel als in de zes jaar ervoor, het aanzien van de wereld veranderde in rap tempo. De meest overweldigende natuurramp uit de Amerikaanse geschiedenis vond plaats toen de Mississippi buiten de oevers trad na een onophoudende regenperiode. Er vielen meer dan duizend doden en het aantal daklozen benaderde het half miljoen.  
In Nederland werd begonnen met de aanleg van de Afsluitdijk en kwam de eerste passagiersverbinding Amsterdam-Batavia tot stand, met de Fokker F12.
In Rotterdam werd het Havenziekenhuis opgericht, kwam de bouw van de Spoorhefbrug gereed en werd er gestart met de bouw van de Kiefhoek, niet ver van de Afrikaanderwijk. De Kiefhoek van architect J.J.P.Oud, bedoeld om de lagere arbeidersklasse betere leefomstandigheden te bieden, is inmiddels een rijksmonument.
In Amerika gingen Stan Laurel en Oliver Hardy voor het eerst echt samenwerken in de film ’The Second Hundred Years’. Nog even, dan wordt er honderd jaar om gelachen.

Sacco en Vanzetti
(Foto Wikipedia)
Niets te lachen viel er om de ter dood veroordeling van de Italiaanse emigranten Nicola Sacco en Bartolomeo Vanzetti.  Ondanks gebrekkig bewijs en hevige protesten werden zij geëxecuteerd op de elektrische stoel. Tot op het laatste moment riepen zij onschuldig te zijn.
In 1920 waren zij bij toeval op straat gearresteerd en vastgehouden omdat ze anarchisten waren, de aanklacht was snel gevonden: kort tevoren was er in Braintree (Massachusetts) een gewapende roofoverval gepleegd waarbij doden vielen. Sacco en Vanzetti werden in staat van beschuldiging gesteld en veroordeeld, hoewel tijdens een slepend proces  niets wees op hun schuld en er zelfs werd bewezen dat beiden niet op de plek van de misdaad konden zijn. Zij weigerden gratie omdat zij dan eerst schuld hadden moeten bekennen, tot op heden een raar kronkeltje in de Amerikaanse wet.
Overal in de VS en daarbuiten waren jaren achtereen massale protesten en massabetogingen tegen deze klassenjustitie. Er vonden zelfs bomaanslagen plaats. Het zou nog duren tot 1977 dat gouverneur  Michael Dukakis van Massachusetts uiteindelijk een proclamatie zou ondertekenen waarin stond dat Nicola Sacco en Bartolomeo Vanzetti geen eerlijk proces hadden gekregen. Niet gek als je zo’n kleine vijftig jaar in je graf ligt.
In ‘Het Leven’ van augustus 1927 vertelt nog vóór de terechtstelling van Sacco en Vanzetti een ooggetuige zijn verhaal (hier fragmentarisch weergegeven) over vier terechtstellingen in de Rockview-gevangenis te Bellefonte. De man maakte deel uit van de wettelijk verplichte groep  getuigen bij een terechtstelling:
(...) ‘In de muur tegenover de stoel is een ventilator aangebracht (...) Een helder licht valt op de stoel, overigens is alle licht gedoofd (...) Op de voorgeschreven rubberschoenen treedt hij de dodenkamer binnen. Dan zien wij de magere handen van Curry, dan zijn gezicht, waarop de doodsangst gilt (...)
De wachten grijpen zijn armen, duwen hem in de stoel. Zonder een ogenblik te aarzelen, schuiven zij de brede gordel over zijn borst, de contactdraden over zijn handgewrichten, ellebogen en kuiten. Tenslotte omsluiten zij zijn hoofd en gelaat met een bruin masker, zodat alleen de neus zichtbaar is (...)
(wordt vervolgd)
nnn

Geen opmerkingen:

Een reactie posten