Een afgrijselijk gezicht is het
deze nog levende, die aanstonds dood zijn zal, te zien hangen in de stoel, de
trillende benen in de kort afgesneden broekspijpen, om het bevestigen van het
kuitcontact te vergemakkelijken. Een ontstellend wachten op een gewelddadige
dood (...) Het gegons van de elektrische stoel wordt hoorbaar (...) De
aanwezige geestelijke bidt met steeds luidere stem (...) Dan heeft de stroom
het vereiste voltage bereikt (...) de gemachtigde geneesheer van het gerecht
geeft een teken (...) De executioner schakelt in. Curry’s vingers trekken samen
tot een katachtige greep in de handpalmen. Het hoofd slaat achterover (...) Een
rookwolkje stijgt op uit het gezichtsmasker (...) Even is er een brandlucht,
die de ventilator verdrijft. De executioner schakelt uit. De dokter buigt zich
over de stille figuur in de stoel. ‘Heren, ik verklaar deze man dood!’
Op een wagentje wordt het lijk de
kamer uitgereden. Weer gaat de deur open (...) Bentley (...) Het duurt acht minuten voordat de dokter Bentley dood
verklaart (...) Dan moet de derde ten offer vallen aan deze mechanische dood.
Juliano (...) Weer de gruwelijke brandlucht (...) Ondanks de ventilator hangt
de doordringende reuk van gebrand vlees in de dodenkamer, als de vierde
veroordeelde wordt binnengeleid. ’t Is Doris (...) Als hij de brandlucht bemerkt schijnt hij ineen te zakken (...) Het
onmenselijke rookwolkje stijgt weer op naar de ventilator (...) thans van het
hoofd en de ellebogen (...) ook de vierde mens is ter dood gebracht.’
‘Het Leven’ voegt er aan toe: ‘Terwijl
we dit schrijven is het zo goed als zeker uitgemaakt, dat ook Sacco en Vanzetti
deze gruwelijke dood zullen sterven. Is het, afgezien van schuld of onschuld,
niet reeds een martelende, mensonterende kwelling geweest, deze twee mannen
zeven lange jaren te laten wachten op de dood...op deze dood?’
Aanvankelijk dacht Amerika’s
justitie in elektrocutie een ‘humane’ manier te vinden om criminelen ter dood
te brengen maar de praktische uitvoering stuitte nogal eens op moeilijkheden
die deze vorm van doodstraf nog weerzinwekkender maakten. Te lage of te hoge
spanning, te kort of te lang toegepast, kon voor verschrikkelijke taferelen
zorgen.
Intussen was de uitgave van een
nieuwe krant in Duitsland op zichzelf al onheilspellend nieuws toen Joseph Goebbels, voorzitter van de
nazipartij in Berlijn, het eerste nummer van het NSDAP-blad ‘Der Angriff’
presenteerde. Nieuws dat overigens buiten Duitsland nauwelijks werd onderkend
en bovendien liep het blad aanvankelijk nog niet zo erg hard. De wekelijks
verkochte oplage van ‘Der Angriff’
bedroeg nog nauwelijks tweeduizend exemplaren. Toch bleef de krant tot
het eind van de Tweede Wereldoorlog in de markt naast nog een aantal kranten
als bijvoorbeeld ‘Der Stürmer’, die niet meer waren dan een spreekbuis van de
nazi’s. De ‘Völkischer Beobachter’, opgericht in 1919, werd simpelweg met steun
van een Beierse fabrikant gekocht.
 |
| (Foto Wikipedia) |
Onder leiding van Gutzon Borglum begonnen aan Mount
Rushmore ongeveer vierhonderd arbeiders in die tijd met het uithakken van de busten van de
presidenten George Washington, Thomas Jefferson, Theodore Roosevelt en Abraham
Lincoln. Een klus die veertien jaar ging duren. Het beeldhouwwerk
symboliseert de eerste honderdvijftig jaar van de geschiedenis van de Verenigde
Staten.
(wordt vervolgd)
nnn
Geen opmerkingen:
Een reactie posten