De Lindberghs verbleven in de weekends met hun eerste
zoontje in hun weliswaar nog niet geheel voltooide zomerhuis. Om Charles jr.
zoveel mogelijk de ziekelijke belangstelling van het publiek te besparen,
heette het. Daar in dat afgelegen huis trof het dienstmeisje op een avond om
tien uur in de kinderkamer een leeg bedje aan. De twintig maanden oude Charles
jr. was ontvoerd, er lag een briefje met een eis van vijftigduizend dollar
losgeld in de kinderkamer.
De Herald Tribune kopte het meteen over de volle
breedte.
Kidnappen voor losgeld kwam in het begin
van de jaren dertig vaak voor in Amerika, ongeveer duizend keer per jaar. Maar
dit geval was natuurlijk heel bijzonder en er begon dan ook onmiddellijk een
grootscheeps politieonderzoek. De hinder door belangstellenden die door het
krantennieuws de woning hadden weten te vinden was echter zo groot, dat er mogelijk
veel bewijsmateriaal werd vernietigd. Bovendien
regisseerde Lindbergh het politieonderzoek tot in detail en verbood hij de pers
met het huispersoneel te spreken. Daarenboven ondernam hij zelfs pogingen de
politie te beletten zijn mensen te ondervragen. Dat werpt de vraag op wat daarvan
de achtergrond zou kunnen zijn en sommigen vonden dat dan ook al meteen geen
zuivere koffie. De mogelijkheid blijft bestaan dat Lindbergh het deed om zijn mensen
in bescherming te nemen, de verhoormethoden van de politie waren niet bepaald
zachtzinnig. Een van de dienstmeisjes kon het niet meer aan, de vele intensieve
verhoren werden zo ondraaglijk voor haar dat zij zelfmoord pleegde.
Duizenden mensen boden hulp aan of dreigden de dader te
zullen lynchen, het is maar waar je voor kiest, en ook Al Capone liet zich
vanuit de gevangenis niet onbetuigd, hij bood aan de ontvoerder te laten
opsporen door zijn connecties in de onderwereld. Altijd makkelijk zo’n
netwerkje; en zijn aanbod was geheel belangeloos, liet hij weten. Nou ja, de
beste man rekende in geval van slagen wel op clementie.
De ontvoerder voerde het bedrag van het losgeld op naar
zeventigduizend dollar en dat was de aanleiding voor een schoolhoofd, John Cordon, om in de plaatselijke krant
de kidnapper bovenop het losgeld duizend dollar extra te bieden als deze van
zijn diensten als bemiddelaar wilde gebruikmaken. Hij kreeg inderdaad contact
met de ontvoerder en constateerde dat hij een zwaar buitenlands accent had. Bij
een tweede afspraak ’s nachts op een kerkhof werd er vijftigduizend dollar
overhandigd in aanwezigheid van Lindbergh. Als tegenprestatie kregen zij de
pyjama van de baby en een aanwijzing waar het kind gevonden kon worden. Een
valse aanwijzing, de baby bleef onvindbaar. Twee vrachtwagenchauffeurs vonden
later Charles’ lijkje niet ver van het zomerhuis.
De dagbladen in de VS wijdden dagelijks ruim twee
pagina’s aan de ontvoering en hielden dat wekenlang vol.
Voor Jan was
het definitief afgelopen met groente en fruit, hij kwam terecht in de
werkverschaffing. Omdat er geen echte banen beschikbaar waren, werden werklozen
in de jaren 1930-1940 verplicht om ongeschoold werk uit te voeren in door de
overheid bedachte projecten. Daar kunnen de huidige voorstanders van een
tegenprestatie van uitkeringsgerechtigden nog wat van leren. In Rotterdam is
het Kralingse Bos op deze wijze tot stand gekomen.
 |
| Mannen in de werkverschaffing (Foto Wikipedia) |
Zwaar werk
onder erbarmelijke omstandigheden viel de werklozen ten deel, in werkweken van
vijftig uur tegen een uiterst lage beloning waarmee een gezin nauwelijks was te
onderhouden.
De
overheid liet in de nabijheid van de werkzaamheden werkkampen bouwen. Alleen de
zaterdagavond en zondag konden de werkers bij hun gezin zijn.
Wie het
niet kon volhouden of werk weigerde, kreeg geen steun en was aangewezen op de
als zeer vernederend ervaren armenzorg met zijn eetzalen en klompenkaarten. Het
hoeft geen betoog dat de socialisten de werkverschaffing als een vorm van
uitbuiting beschouwden.
Jan had
nog enigszins geluk want hij kreeg onderdak in een kosthuis in Waalwijk, waar
hij het voor die tijd lang niet slecht had.
(wordt vervolgd)
nnn
Geen opmerkingen:
Een reactie posten