vrijdag 24 april 2015

ANNA'S JAREN (66) - Op hoop van zegen

Onbedwingbaar dictatoriaal gedrag. Zou je juist daar de grens van de waanzin niet kunnen leggen? En als het dan zo mocht zijn dat je dan vervolgens maar voor een deel van je daden verantwoordelijk zou kunnen worden gesteld zou dan de rest niet voor rekening komen van diegenen die de mogelijkheid van je dictatuur hebben geschapen en deze ook nog in stand houden? Zijn wij ons wel bewust hoeveel gekken ook nu nog de dienst uitmaken in de wereld?
Met de visie op Hitler van een eenvoudige vrouw als Anna was voor haar in elk geval de kous af in de tijd dat de Nederlandse autoriteiten nog spraken van een ‘bevriend staatshoofd’ en kritische landgenoten veroordeelden; Anna had met haar opinie, waarmee zij de koe bij de horens vatte, dus zo maar in de cel kunnen belanden.
‘You talk too much Anna,
you talk too much’.

Doordat Hitler zo’n bizar personage was werd aanvankelijk vrijwel niet onderkend wat voor gevaren hij ging opleveren, en dat niet alleen door de Nederlandse regering. Een rare kerel, die zijn middelbare school niet had afgemaakt en er nog een tijdje van had gedroomd dat hij een groot kunstschilder en nog liever architect zou worden kon niet al te veel gevaar opleveren, was zo ongeveer de algemene opvatting in Europa.
Maar nadat het geboefte in Duitsland zo lekker onder elkaar had huisgehouden waren velen verbijsterd; het wantrouwen begon snel te groeien en dat was niet vreemd met een niet aflatende berichtgeving over de ontwikkelingen in Duitsland waarin louter dreiging viel te lezen. De linkse bewegingen waren hun leiding kwijt door arrestaties en executies. De nazi’s maakten er geen geheim van dat dwarsliggers en wat zij asocialen noemden in concentratiekampen verdwenen. De Duitse kranten brachten doorlopend berichten over doodvonnissen. Nagenoeg alle politieke partijen werden opgeheven. Veel politieke scherpzinnigheid om te constateren dat het fout ging was niet nodig.
Er braken buiten Duitsland protesten uit, in Engeland eisten demonstranten een boycot van Duitse artikelen.

Het was de tijd van het tweede kabinet Colijn  en waarin  de eerste Nederlandse geluidsfilm, ‘Willem van Oranje’ in première ging, het eerste nummer van het damesblad ‘Libelle’ verscheen en er een wetsvoorstel werd ingediend om onderwijzeressen te ontslaan wanneer zij in het huwelijk traden; de in de Eerste Wereldoorlog begonnen minimale emancipatie kreeg alweer een gevoelige knauw.

In Amsterdam, waar de armoede niet minder groot en de huisvesting niet minder slecht was dan in Rotterdam, brak het Jordaanoproer uit, er heerste een ware oorlogstoestand. Straten werden opengebroken, barricades opgeworpen en het oproer sloeg over naar andere arbeidsbuurten. Politie en leger traden hard op, er werd geschoten met scherp en er vielen doden.
Na het overlijden van mijn ouders
was de beschuitbus helaas
onvindbaar. Maar gelukkig had
Wikipedia een afbeelding
In de ‘Rotterdamse Jordaan’, Crooswijk, gebeurde kort daarna hetzelfde naar aanleiding van een steunverlaging, ook hier werd geschoten en viel er een dode.
‘Het Leven’ kwam uit met een extra editie over de toestand maar later in het jaar werden de media al weer overheerst door  het nieuws van ‘De Uiver’, het Douglas DC-2 vliegtuig dat was teruggekeerd na de Londen-Melbourne race, waarin het toestel tweede werd. Na het succes ontstond in Nederland een ware Uiver-hype. De bemanningsleden werden als helden gehuldigd. Een na de Tweede Wereldoorlog in een keukenkastje van mijn ouderlijk huis bewaard gebleven beschuitbus met afbeelding van ‘De Uiver’ en zijn crew getuigde nog hoe ver de verering destijds ging.

O ja.
Er was nòg een filmpremière: ‘Op Hoop van Zegen’.
(wordt vervolgd)
nnn

Geen opmerkingen:

Een reactie posten