Knokploeg
Rotterdam-Zuid zou onder leiding van ‘Lange Jan’ in Utrecht een klein
distributiekantoor overvallen. Onderweg besloten de mannen eerst nog overleg te
plegen in een café in IJsselstein. Zij hadden geen slechtere plek kunnen
uitkiezen. Tegenover het café werd een distributiekantoor extra bewaakt nadat
het al enkele malen doelwit was geweest. Politiemannen op die plek en de vrouw
van de NSB-burgemeester zagen de mannen het café binnengaan en vertrouwden het
zaakje niet. Twee agenten werden het café ingestuurd en gingen regelrecht op de
mannen van ‘Lange Jan’ af. Jans tweede man, Kees
Bitter, schoot de agenten meteen neer. ‘Lange Jan’ werd na de mislukte
actie afgezet als leider en Kees Bitter volgde hem op.
Niet lang daarna zou
Knokploeg Den Haag zich bij de Rotterdamse groep aansluiten omdat hen de grond te
heet onder de voeten werd na een aantal spectaculaire acties. Het hielp niet, na
een volgende aanslag zou een groot deel van de Haagse ploeg worden gearresteerd
en geëxecuteerd. Kort daarop zouden de arrestatie van Kees Bitter en een aantal
doorzoekingen van woningen van knokploegleden volgen, het onderkomen van de
ploeg aan de Smeetlandschedijk in Rotterdam-Zuid in brand worden gestoken, de
onzekerheid toeslaan en de vraag rijzen of er mensen, en Kees Bitter in het
bijzonder, hadden doorgeslagen. De
overgebleven Hagenaars zouden Rotterdam-Zuid weer verlaten. Knokploeg Zuid, nu onder
leiding van Eduard Schilderink, zou zich
met een in het leven geroepen ‘havensabotageploeg’ aan een aantal spectaculaire
acties gaan wagen.
 |
| Von Stauffenberg (Foto: Wikipedia) |
Het werd bekend
dat er een mislukte aanslag op Hitler was gepleegd. Dat bracht in elk geval de zekerheid
dat er ook Duitsers waren die meer dan genoeg hadden van de nazi-overheersing. Graaf Claus von Stauffenberg, al vanaf
het begin een tegenstander van Hitlers radicale ideeën, was wel het leger trouw
gebleven. Nadat hij van ernstige oorlogsverwondingen was genezen had hij zich desalniettemin
bij een groep samenzweerders aangesloten. De zinloze massamoorden die hij had
aanschouwd gaven de doorslag. Hij vond dat het afgelopen moest zijn. De aanslag
moest het begin vormen van een staatsgreep die door een aantal officieren van
de Wehrmacht al enige tijd werd voorbereid. Er was onderling echter veel
verschil van mening over de aanpak, er werd nota bene getwijfeld of het uitschakelen
van Hitler wel rechtsgeldig was. Doordat de samenzweerders elkaar voortdurend
in de haren vlogen duurde de voorbereiding veel te lang. En nu bracht de komst
van Von Stauffenberg de tot dan toe ontbroken daadkracht in de groep, hij nam
de leiding bij de poging Hitler te vermoorden. En dat niet alleen, hij voerde
de aanslag zelf uit. Door bij een stafbespreking een tas, waarin een bom met
tijdmechanisme, in de nabijheid van Hitler te plaatsen. Na Von Stauffenbergs
vertrek verplaatste een van de aanwezige officieren de tas echter, zette hem
achter een dikke tafelpoot en redde zonder het te beseffen Hitlers leven.
De explosie kostte wel het leven van
vier hoge officieren, negen anderen werden zwaargewond, de overige aanwezigen
lichtgewond.
De totaal versufte Führer kwam eraf met
geschroeid haar en een tijdelijk verlamde rechterarm, best lastig voor een
nazi. Verder had hij een lelijk verbrand been, gescheurde trommelvliezen en de tremor
waaraan hij al geruime tijd leed, een symptoom van een zenuwaandoening, was
verergerd.
Hitler was allereerst woedend omdat zijn
nieuwe broek was vernield. Vervolgens gaf hij bevel alle verbindingen met de
buitenwereld te verbreken, niemand mocht weten wat er was gebeurd.
Na de aanslag ontstond een chaotische
toestand doordat Von Stauffenberg en anderen aannamen dat Hitler was gedood. Er
waren Duitsers die werkelijk dwaas van vreugde reageerden. En dwaas was die
vroegtijdige reactie zeker, want Hitlers getrouwen die aanvankelijk vol
ontzetting hadden toegekeken, sloegen meteen toe zodra bekend werd dat de
aanslag was mislukt. Hitler nam alle twijfels weg met een toespraak voor de
radio. De onder controle staande pers juichte. Gelukswensen stroomden binnen. Von
Stauffenberg werd gearresteerd en samen met een aantal trawanten doodgeschoten
en er volgden voor de zoveelste keer een arrestatiegolf en weerzinwekkende executies.
De slachtoffers werden gegarrotteerd, langzaam gewurgd, zodat toeschouwers
konden genieten van hun doodsstrijd. Hitler vond het zo prachtig dat hij de
belangrijkste executie van acht mensen liet filmen.
Was die vent nou geschuffeld of niet? Iedereen
vroeg het zich af.
Soldaten mochten voortaan niet meer
salueren, zij moesten de Hitlergroet brengen. De Führer gebruikte elke
mogelijkheid om aan te tonen dat hij niet was geblakerd, doch blaakte van
gezondheid, en zijn propagandamachine bracht de ene na de andere positieve boodschap
over het front. De ene na de andere onware, positieve boodschap over het front. ‘Ver
weg liegt lekker’. Veel Duitsers geloofden er al niet meer in. Het nieuws van
de aanslag werd al snel in de schaduw gesteld door niet veel minder opgefokte berichten
dat de Duitsers in paniek overal op de vlucht sloegen.
(wordt
vervolgd)
nnn
Geen opmerkingen:
Een reactie posten