Moffenhoeren kwamen vrij en oorlogsbruidjes verlieten het
land. Het Canadese schip Lady Rodney haalde
vanuit de Rotterdamse Merwedehaven vierhonderd vrouwen op en er reisden er later
nog meer af. Op kosten van de Canadese regering vertrokken bijna tweeduizend
oorlogsbruiden en 426 kinderen naar Canada.
Er kwam
ook een eind aan de detentie van NSB’ers die geen functie hadden bekleed en van
degenen die vrijwillig in Duitsland een onbelangrijke functie hadden. Zwaardere
gevallen wachtte nog een berechting. Rechtszaken kwamen langzaam op gang.
In
Amsterdam zag het zwart van de mensen bij het vertrek van de Willem Barentsz.
Er moesten walvissen worden gevangen om soelaas te bieden in het vettekort van
het land. De kranten juichten. De bioscopen brachten in het Polygoonnieuws beelden
van de vaart, die zorgvuldig de misstanden aan boord verhulden. De regering was
blij dat er weer vet was voor margarine en zeep.
 |
| Simon Spoor (Foto: Wikipedia) |
Steeds
meer dienstplichtigen weigerden naar Indië te gaan en de CPN riep op om te
protesteren tegen het zenden van een divisie. Er kwam een demonstratie in
Amsterdam, zonder toestemming. De politie hield charges en schoot. Er viel een
dode. De Waarheid riep op tot een
algemene staking en een protestbijeenkomst. CPN-leider Paul de Groot sprak de
menigte toe. Het Vrije Volk berichtte
dat de communisten ‘een leugenachtige voorstelling van zaken gaven’. Volgens
het PvdA-bestuur ging het leger naar Indië om burgers te beschermen en niet
meer dan dat.
Inmiddels werd
er onderhandeld om allereerst een wapenstilstand te bereiken en vervolgens een
akkoord over de verdere ontwikkeling van Indonesië. Nederland bleef eisen dat
de Republiek onderdeel bleef van het Koninkrijk. Er kwam een akkoord, de
‘Ontwerpovereenkomst van Linggadjati’, dat pas 27 maart 1947, verder
aangekleed, zou worden ondertekend door Schermerhorn namens Nederland en
Sjahrir namens de Republiek. Nederland erkende de soevereiniteit van de
Republiek Indonesië over Java, Madoera en Sumatra; en de Republiek ging akkoord
met het vormen van een unie van de overige delen van Indonesië, met de
Nederlandse koningin aan het hoofd.
Generaal
Spoor vond dat het Koninkrijk werd ‘versjacherd’ en het kabinet Beel was
verdeeld. Oorlogspremier Sybrandy deed ook weer van zich horen en verzette zich
met zijn Nationaal Comité Handhaving Rijkseenheid hevig tegen het akkoord.
De
situatie in Indonesië bleef onrustig en escaleerde, commandant Raymond
Westerling executeerde persoonlijk wie hij als terrorist zag.
De Britse en Amerikaanse bezettingszones in Duitsland werden
samengevoegd.
Niet lang daarna, half december, begon een vorstperiode in
Nederland die de winter van 1946-1947 tot de op één na koudste van de
twintigste eeuw maakte.
In een
warmer oord was een journalist toevallig getuige van een ontmoeting tussen
Frank Sinatra en maffiabaas Lucky Luciano. Diens gevangenisstraf was hem
kwijtgescholden omdat hij in de oorlog had bemiddeld tussen Amerika en Italië. Luciano
verbleef in ballingschap op Cuba. Sinatra was erheen gevlogen, samen met de
beruchte Fichettifamilie, waarmee hij banden had en in wier huis in Miami hij
weleens verbleef.
Kopstukken
van de Amerikaanse maffia hadden besloten dat er een vergadering moest komen en
zij waren naar Cuba getogen voor hun ‘Havanaconferentie’. De ‘capo di tutti’
(baas aller bazen) moest worden benoemd, een geschil over drugshandel tussen
twee bendes moest worden aangepakt en er moest worden beslist over ene Bugsy
Siegel, die ervan werd verdacht maffiageld te verduisteren bij de bouw van een
hotel. Die kostte 4,5 miljoen dollar meer dan begroot. Siegel was niet
uitgenodigd, omdat zijn lot op de agenda stond. Er werd, netjes door middel van
stemming, besloten hem te vermoorden.
FBI en
media kregen vanaf dat moment veel belangstelling voor Sinatra’s
‘maffiaconnecties’ en de geruchten bleven de kop opsteken. Sinatra bleef tot in
lengte van dagen beweren dat hij toevallig verbleef in Hotel Nacial, waar de
heren maffiosi, ook toevallig, waren.
(wordt
vervolgd))
nnn
Geen opmerkingen:
Een reactie posten