 |
| Max Schmeling (foto Wikipedia) |
Een echte
vechtersmentaliteit. Hij moet die ook buiten de ring hebben bezeten, want
gemakkelijk zal hij het niet hebben gehad onder het nazi-regime. Hij bereikte na de oorlog zelfs nog succes in
zaken en voelde zich niet te goed voor een vriendschap met de verarmde Joe Louis.
Max Schmeling, een lang vergeten held, die bijna honderd mocht worden, steunde Joe
Louis financieel en betaalde na diens overlijden zijn begrafenis. Frank Sinatra had toen al twee maal voor
de bokser een hartoperatie bekostigd.
Voor Jan
en Jilles waren die matches tussen Louis en Schmeling een onderwerp waar zij nog
vaak de mond van vol hadden. Een beetje ongemakkelijk waren die verhalen wel,
als bewonderaars van Joe Louis zaten zij er een beetje mee.
De kennis
achteraf bezorgde hun een bijgestelde kijk op de zaak en versterkte niet alleen
hun toch al grote afkeer van de nazi’s maar ook de weerzin tegen de wijze
waarop die in hun propaganda de werkelijkheid steeds maar weer geweld hadden
aangedaan. Doordat zij nog zo vaak terugkwamen op die twee boksers valt er niet
te ontkomen aan de indruk dat zij enigszins worstelden met een schuldgevoel ten
opzichte van Schmeling, veroorzaakt doordat zij de ware toedracht niet meteen
hadden onderkend. Maar hoe hadden zij dat gekund met al die valse propaganda en
onvoldoende tegenspel door de
Nederlandse overheid en media?
Joe Louis
is uiteindelijk vanaf 1960
in bekendheid overtroffen door Muhammad Ali, die 56 van de 61 profpartijen won maar beter wist hoe
de media te bespelen. Media die inmiddels ook nog waren uitgebreid met
televisie.
Tot het
zover was werden favoriete boksers en straatvechters nog vaak toegejuicht met ‘Hup, Joe Louis!’
En dat
overkwam dus ook de nieuwe leraar van de tweede Mulo-klas daar in
Rotterdam-Zuid.
‘Kom op,
verdedig je,’ zei hij tegen zijn uitdager maar die kreeg niet de minste
gelegenheid te recupereren van de ontvangen opdoffer, want hij had de tweede al
te pakken en vervolgens kreeg hij in up tempo alle hoeken van het klaslokaal te
zien. In de rest van de ruimte was hij kennelijk niet meer geïnteresseerd want
hij verliet nagejoeld, razendsnel de sightseeing en is nooit meer op school teruggekomen.
De leraar deed zijn stropdas eventjes goed, trok zijn colbertje weer netjes aan
en ging kalm verder met de les, die door de tot rust gekomen klas vol ontzag
aandachtig werd gevolgd. Hij bleek achteraf een verdienstelijk amateurbokser te
zijn en een prettige, zelfs onverwacht zachtmoedige leraar, die zich nooit meer
heeft laten voorstaan op zijn slagvaardigheid.
De
godsdienstleraar, daarentegen, kon nog wel eens last hebben van losse handjes, dat
ging in één moeite door, terwijl hij ons onthaalde op teksten over gods liefde.
Al sloeg hij ook wel eens mis, maar dat is een ander verhaal...
Een ‘lel
voor je harses’ had je in de tijd van het interbellum in elk geval zo te pakken
en lang daarna ook nog, al was het dan zogezegd uit liefde (‘dit doet mij meer
pijn dan jou’, sprak vader egel tot zijn zoon), maar tegenwoordig weten wij dat
lichaamsstraffen door ouders uiteindelijk vaak leiden tot agressief gedrag van
kinderen. Zeker is, dat Anna’s manier van opvoeden mij beminnelijke ooms en
vader hebben opgeleverd. Ook Jansje moet een lieve vrouw zijn geweest maar dat
heb ik van horen zeggen, want haar heb ik nauwelijks persoonlijk gekend.
(wordt vervolgd)
nnn
Geen opmerkingen:
Een reactie posten