Geen taal is
internationaler dan die van muziek. En Benny Goodman komt de eer toe te behoren
tot de eersten die erkenden dat er ook interraciaal voortreffelijk mee valt te
communiceren. Begin jaren dertig konden zwarte en blanke muzikanten vrijwel
nooit samenspelen en in de zuidelijke staten was het zelfs bij wet verboden.
Benny Goodman, een ruimdenkende man, ging hier tegenin en gaf in zijn
voornamelijk uit blanke musici bestaande band ook zwarte musici de ruimte. Teddy Wilson en Lionel Hampton speelden al in zijn kwartet. Echt helpen deed het
nog niet, zijn zwarte musici konden vaak in het zuiden van de VS niet in
hetzelfde restaurant eten als de overige orkestleden.
Dat spraakmakende
concert in Los Angeles was het laatste concert van een eigenlijk mislukte
tournee en toen de band gewoontegetrouw begon met rustige nummers was de
ontvangst net zo lauw als bij eerdere concerten maar het publiek ging dan toch uit
zijn dak nadat de band met de geweldige drummer Gene Krupa besloot alle remmen los te gooien. De ‘Swing Era’ ging hiermee
van start en Benny Goodman werd meteen de ‘King of Swing’ genoemd. Er
ontstonden nieuwe dansen met als spectaculair hoogtepunt de ‘Lindy Hop’, die zich
eigenlijk al ontwikkelde in de periode direct na Lindberghs solovlucht, toen de
feestvreugde niet opkon nadat de kranten ‘Lucky
Lindy hops Atlantic’ hadden gekopt. De dans was eigenlijk niet meer dan een
allegaartje van jazzdans, tap en charleston. Maar nu was er dan echt de
passende muziek voor, waardoor de ontwikkeling ging naar swing en jitterbug.
Blanke
bands maakten furore en zwarte deden er nog een schepje bovenop. Al snel was
Count Basies ‘One O’Clock Jump’ door de gehele VS te beluisteren.
Er was ook
een blanke zanger, die een demoplaat liet maken en ook nog eens kans zag die
plaat op de radio gedraaid te krijgen. De vrouw van bandleider Harry James hoorde dat nummer toevallig
en raadde haar man aan om achter die zanger, ene Frank, aan te gaan. Dat deed
hij, ontdekte dat Frank in een wegrestaurant werkte, en reed erheen om hem te
ontmoeten. Volgens de manager van het restaurant hadden zij geen zanger, maar hij
wist wel dat een van de kelners aardig kon zingen. Dat bleek toch de gezochte
man te zijn en die kreeg een contract bij Harry en schoof later door naar Tommy Dorsey. Daarmee was de nagenoeg
eindeloze carrière begonnen van Frank
Sinatra.
Benny
Goodman, Lionel Hampton, Count Basie, Harry James, in de jaren vlak na de
Tweede Wereldoorlog zouden deze bigbands met die van Glenn Miller een niet te verwaarlozen deel uitmaken van het aanbod
op de Nederlandse radio. Die bracht overigens ook live muziek, vooral ‘The
Ramblers’ speelden vaak voor de AVRO in een directe uitzending op locatie,
zoals de Rotterdamse dancing Pschorr. Het was bij zo’n gelegenheid dat een
meisje in het publiek tegen haar vriendje zei dat zij best wel eens bij zo’n
echte band zou willen zingen en de jongen meteen op Theo Uden Masman afstapte. Dat wilde hij wel eens meemaken.
‘Wel ja’, zei de bandleider, ‘laat haar maar iets
zingen’.
 |
| (Foto Wikipedia) |
Haar wens werd vervuld, en dat niet alleen, zij kwam ook
nog meteen op de radio, waarmee à bout portant de carrière van deze Rotterdamse
begon. Annie de Reuver zou, zeker in Rotterdam, een
van de populairste zangeressen van de jaren veertig en vijftig worden. En wie
haar en haar debuut zeker niet snel zouden vergeten, waren Jan en Rieka, die
zich maar eens een uitje hadden veroorloofd, dat gebeurde niet vaak. Zij zagen daar
voor het eerst Annies optreden én elkaar.
Niet
lang na haar podiumdebuut in Pschorr, vond Uden Masman dat Annie maar eens mee
moest doen aan een platenopname in Pulchri Studio in Den Haag. Annie aan het repeteren, onder
andere ‘Some of these days’, ‘Hands accross the table’, ‘I only have eyes for
you’. Annies Engels was volgens eigen zeggen abominabel en toen zij
later de opnames terughoorde liepen haar de rillingen over de rug. Desondanks werd
de plaat wereldwijd bekend, niet in het minst omdat er een wereldberoemde
tenorsaxofonist op meespeelde, die volgens Annie strontlazarus de studio was
binnengekomen maar blies als een jonge god: Coleman Hawkins.
(wordt
vervolgd)
nnn
Geen opmerkingen:
Een reactie posten