De
wereld werd een rad voor de ogen gedraaid. Der Führer stelde zich alleraardigst
op. Namens de Verenigde Staten mochten ook joodse sporters en negers meedoen
aan de Spelen en onder druk van het IOC stond hij toe dat de halfjoodse
schermster Helene Mayer in de Duitse
schermploeg werd opgenomen. Alle anti-joodse maatregelen werden voorlopig
uitgesteld en antisemitische propaganda werd vooralsnog uit het Duitse straatbeeld
verwijderd.
Het
in Spanje aan de macht gekomen Volksfront trapte er niet in, uit protest tegen
de nazi’s werd daar de eigen Olympiade van het Volk georganiseerd, waarvoor maar
liefst zesduizend atleten uit 22 landen zich inschreven.
Maar helaas, enkele dagen voor het begin van deze alternatieve spelen brak de
Spaanse burgeroorlog uit en ging het feest niet door.
Ook
in Amerika werd opgeroepen om de Spelen te boycotten en in Nederland zag een
aantal spelers definitief af van deelname, maar het Nationaal Olympisch Comité
besloot toch mee te doen. De spelers die wel deelnamen brachten Hitler bij de
opening niet de olympische groet omdat zij die teveel op die van de nazi’s vonden
lijken, en ook de Britten zagen af van de officiële groet.
De
Verenigde Staten deden uiteindelijk dan toch ook wel mee, bokser Max Schmeling
had de Amerikaanse delegatie er van weten te overtuigen dat deelname de beste
optie was. Hij en de Amerikanen wisten Hitler zover te krijgen dat deze
persoonlijk de veiligheid van de sporters garandeerde.
 |
| Jesse Owens (Foto Wikipedia) |
Achteraf
zou die deelname van de VS de Führer niet blij stemmen. Toen de Amerikaanse,
zwarte hardloper Jesse Owens de grote
ster van de Spelen werd door drie gouden medailles te winnen en bovendien ook nog
werd toegejuicht door de Duitsers, verliet Adolf het stadion. Daar had hij even
niet op gerekend, na het met anabole steroïden en testosteron volpompen van de
Duitse atleten. Deze domineerden tot dusver dan ook de Spelen maar dat verhinderde
niet dat de wereld de overwinningen van de anderen en vooral die van Jesse
Owens als een grondige weerlegging zag van de abjecte, racistische
nazi-opvattingen.
Echter,
tenminste één bekende Amerikaan dacht daar toch volstrekt anders over, ene Charles
Lindbergh. Na de terechtstelling van Hauptmann had het echtpaar Lindbergh de
buik vol van het na de solovlucht op gang gekomen mediacircus, dat zich
bovendien steeds minder uitputte in jubeltonen en steeds meer kritische
geluiden liet horen ten aanzien van Lindberghs opvattingen.
Zij
verhuisden naar Europa, reisden er veel rond en staken niet onder stoelen of
banken dat zij een grote liefde voor Duitsland ontwikkelden. Lindbergh vond dat
het gevoel voor fatsoen en waarden bij de Duitsers beter was ontwikkeld dan bij
de Amerikanen. Kijk eens aan, dat werd in Duitsland zo gewaardeerd, dat hij de
Olympische Spelen op uitnodiging van de nazi’s mocht bijwonen. En net als die
andere grote Amerikaan, Ford, kreeg hij een medaille van zijn fatsoensrakkers,
de ‘Orde van Verdienste van de Duitse Adelaar’, uit handen van Göring.
Lindbergh
had dan ook geen enkele moeite met de racistische opvattingen waarmee Owens in
eigen land ook na de Spelen nog behoorlijk geconfronteerd bleef. De
Staatsuniversiteit van Ohio, die nota bene grote moeite had gedaan om de atleet
in te lijven, liet hem in ‘zwarte’ gelegenheden eten en slapen en er werd hem
geen studiebeurs gegund. Hij verdiende wat geld bij een kruidenier. Owens verbaasde
zich erover dat hij in Duitsland gewoon mocht gaan en staan waar hij wilde, gewend
als hij in Amerika was om achterin de bus te zitten, als hij van het openbaar
vervoer gebruik maakte. En zijn prestaties in Duitsland zouden hem, weer terug
in eigen land, geen millimeter laten opschuiven.
(wordt
vervolgd)
nnn
Geen opmerkingen:
Een reactie posten