Er bevonden zich nog steeds zeventigduizend
Canadezen in Nederland. In een periode dat jonge Nederlandse mannen vertrokken
naar Indië. Het aantal jonge – en niet alleen ongetrouwde – vrouwen, die
affaires kregen met de tijdelijke landgenoten, groeide met de dag. De kerk
concludeerde dat de zedeloosheid in uptempo toenam. Er werd hel en verdoemenis
gepredikt. De kranten schreven vol verontrusting over de ‘golf van genotzucht’,
die het land overspoelde. Niet geheel onterecht, in de steden kwamen
rendez-voushuizen, waar voor een krats kamers werden verhuurd voor een uur. Het
kwam zelfs voor dat er schaamteloos op trappen en in portieken op de beurt werd
gewacht. Een priester noemde Den Haag ‘het grootste openluchtbordeel’ van
Nederland. Er ontstonden aanhoudende ruzies tussen ouders en dochters. De
aanwas van ongewenste zwangerschappen zorgde voor steeds meer hartverscheurende
toestanden. Zwangere meisjes werden thuis niet meer geduld om ‘wat de buurt
ervan zou vinden’. Huwelijken gingen kapot.
Mijn
vrouw heeft Canadeesche koorts.
Ze
is niet te genezen.
Ze
danst, drinkt cocktails enzoovoort,
Alleen
met Canadezen.
(Tekst en muziek, Jesse)
➧ Nadat pas in februari 1946 de
laatste Canadees zijn hielen heeft gelicht, hebben naar schatting zevenduizend
kinderen een Canadese militair als vader. Een ruwe schatting, want hoeveel
getrouwde vrouwen door een ‘bevrijer’ zijn bezwangerd valt niet te peilen.
In de komende tijd gaan enkele
duizenden Nederlandse vrouwen zich in Canada bij de vader van hun kind voegen.
De capitulatie was
al ruim een halfjaar geleden, Nederland aanvaardde het Handvest van de
Verenigde Naties, de strijd om Soerabaja begon, bij de verkiezingen in
Joegoslavië behaalde Tito een verpletterende overwinning en de processen tegen
de nazi-kopstukken namen een aanvang. De geallieerden hadden gekozen voor
Neurenberg, waar de nazi’s in de jaren dertig hun grote partijdagen hielden en
waar zij hun rassenwetten verkondigden. De processen waren dan ook meer dan een
juridische kwestie. Een gelegenheid bij uitstek om de Duitsers te tonen wat
voor bewind zij hadden gesteund. In Duitsland werden intussen mannen en vrouwen
die in vernietigingskampen hadden gewerkt nauwelijks vervolgd.
Overheidsdiensten zweerden samen om nazimisdaden te verhullen.
 |
| (Foto: Wikipedia) |
De grootste
jongens kwamen niet in de beklaagdenbank terecht. Hitler, Goebbels en Himmler
hadden zelfmoord gepleegd. Van Martin Bormann, Hitlers privésecretaris en
grootste vertrouweling, werd aangenomen dat hij om het leven kwam bij een
vluchtpoging. Hij had zich in Flensburg bij de nieuwe president Dönitz willen
voegen. Niet iedereen was daarvan overtuigd, wekenlang werd via de Duitse radio
omgeroepen dat hij zich moest melden.
Adolf Eichmann,
een van de hoofdverantwoordelijken voor de massamoord op de Joden, was
onvindbaar.
De processen
gingen bijna een jaar duren en er werden in vierhonderd hoorzittingen 177
aangeklaagden ondervraagd. De getuigenverklaringen waren hartverscheurend, een
ex-gevangene verklaarde dat kinderen levend in de ovens werden geworpen toen
het gas op was.
Alle aangeklaagden
pleitten ‘niet schuldig’. Speer, die zo netjes wist te regelen dat niet hij
maar zijn minister van arbeid Fritz Sauckel werd opgehangen, was de enige die
zich medeverantwoordelijk verklaarde voor de misdrijven van de nazistaat. Hij
wist dat wel meteen te bagatelliseren en pleitte ook ‘niet schuldig’.
De Amerikaanse
legerpsychiater Douglas Kelly sprak met Hermann Göring en andere
nazi-kopstukken. Hij concludeerde dat hun aanleg tot geweld niet sterker was
ontwikkeld dan bij hun overwinnaars. Oh, My, God. De Amerikanen konden zich dan
ook beter vinden in de opvatting van de eveneens Amerikaanse psycholoog Gustave
Mark Gilbert dat de nazitop bestond uit psychopaten.
Vijfendertig aangeklaagden
werden vrijgesproken. Industrieel Gustav Krupp werd wegens zijn zwakke gezondheid
niet veroordeeld, zoon Alfred kreeg twaalf jaar. Ook leidinggevenden van IG-Farben
werden veroordeeld. Beide bedrijven hadden grote aantallen dwangarbeiders voor
zich laten werken.
Vierentwintig
kopstukken werden ter dood veroordeeld. Twaalf doodstraffen werden
daadwerkelijk uitgevoerd. Hermann Göring pleegde de avond voor zijn executie
zelfmoord.
Seyss-Inquart
behoorde tot de ter dood veroordeelden. Wegens misdaden tegen de menselijkheid.
Vlak voor zijn dood schreef hij aan zijn biechtvader brieven die als
schuldbekentenis kunnen worden gezien. Zijn laatste woorden waren: ‘Ik hoop dat
deze executie de laatste daad van tragedie van de Tweede Wereldoorlog zal zijn
en dat de les die uit deze wereldoorlog geleerd is, moge zijn dat vrede en
begrip tussen de verschillende volkeren moet bestaan. Ik geloof in Duitsland.’
Sic.
Om te voorkomen
dat er herdenkingsplaatsen zouden ontstaan werd niet bekend gemaakt waar de as
van de terechtgestelden werd verstrooid
➧ Eichmann vlucht
onder valse naam naar Argentinië. Zijn vrije leven daar duurt tot 1961, dan
grijpen Israëlische diensten hem en ontvoeren hem naar Israël, waar hij ter
dood wordt veroordeeld.
In Overveen werd
de Erebegraafplaats Bloemendaal ingewijd. Hannie Schaft werd er herbegraven na
een plechtigheid in de Grote Kerk van Haarlem. Wilhelmina, Juliana en prins
Bernhard waren aanwezig, duizenden mensen volgden de stoet. Er vonden 347
Nederlandse verzetsstrijders hun laatste rustplaats in Bloemendaal, onder wie
Walraven van Hall, Johannes Post en Gerrit Jan van der Veen.
Het einde
van de oorlog betekende nog lang niet dat er voor iedereen betere tijden waren
aangebroken. Velen bleven langdurig ziek, kampten met verwondingen, waren
invalide of hadden geen inkomen. De onzekerheid over vermiste naasten duurde
nog maanden. In Rotterdam totdat met zekerheid kon worden vastgesteld dat door
de razzia ruim vierhonderd doden vielen te betreuren. Eén van hen was Karel.
Zijn overlijden werd officieel vastgesteld op een tijdstip in de laatste
maanden van de oorlog. Wat Jan sterkte in zijn vermoeden dat de
beklagenswaardige man in de hel van Dresden moest zijn terechtgekomen. Nooit
zouden wij het zeker weten. Altijd weer bleven de vragen terugkomen over hoe
Karels laatste momenten waren. Telkens weer meldde zich het verdriet. De tijd,
die wonden heet te helen, kan ook meer vragen stellen dan beantwoorden.
(wordt
vervolgd)
nnn
Geen opmerkingen:
Een reactie posten