De charleston. Dikke pret als Rieka de dans demonstreerde
in onze kleine woonkamer op tweehoog, veelal nadat zij en Anna herinneringen
hadden opgehaald aan die tijd. Toch was het niet zozeer nostalgie die aan hun verhalen
ten grondslag lag; die gesprekken behelsden in de eerste plaats het besef dat
vrouwen toen begonnen met uit de schulp te kruipen en zich te ontworstelen aan de
klerikale druk tot het baren van zoveel mogelijk kinderen. Het mooie was dat zij
dat niet deden door middel van demonstraties, zoals in latere tijden, maar door
zich brutaalweg steeds minder van conventies aan te trekken en onder meer lekker
de charleston te dansen.
(Foto Wikipedia) |
Maar dat vrouwen ook vrijelijk in het openbaar begonnen te
roken en zonder mannelijke begeleiding een glaasje dronken in het café, kon de
goedkeuring van de conservatieven helemaal niet wegdragen, bovendien deden ze
rouge op het gezicht, droegen ze korte jurkjes met franjes, lange zijden shawls
en opvallende sieraden. Op het kort geknipte haar werden dophoedjes gedragen,
de cloches.
Foei, foei, foei.
Mannen hadden vaak grote moeite met de toenemende
zelfstandigheid van de vrouw, ze ergerden zich aan het gemak en de
schaamteloosheid waarmee vrouwen in de openbaarheid traden en cafés en
dansgelegenheden bezochten. Die vrouwelijke trendsetters werden in Amerika
‘flapper-girls’ genoemd, ofwel jonge wilde eenden, oorspronkelijk de benaming
voor prostituees.
Een vaker waar te nemen fenomeen, door kopschuwheid weet de
massa niet goed raad met een avant-garde en gaat in de aanval - of is het de verdediging
- door zich denigrerend op te stellen.
Doordat het confectiekostuum betaalbaar was geworden, konden
ook in Europa steeds meer arbeiders zich een mooi pak veroorloven, dat zij
graag droegen buiten werktijd. Vooral in een stad als Rotterdam waar in haven
en industrie veel fysieke arbeid plaatsvond, werd het als uiterst aangenaam
ervaren in de vrije tijd de werkkiel te verruilen voor het kostuum, graag
gecompleteerd met een hoed. Het effect was stijlvol als er tenminste niet werd
gekozen voor een te uitgesproken double-breasted
jasje met te opzichtige krijtstreep
en te breedgerande hoed op het hoofd,
want dan zag je er al snel uit als een gangster. Iets te. Maar over het algemeen ontstond er een stijlvoller straatbeeld
dan dat van vandaag de dag met vaak het uiterlijk van een aanplakbord in
verkiezingstijd, visueel vervuild met vale jeans, waarop T-shirts worden
gedragen, soms met de meest onzinnige teksten bedrukt.
Fuck the
Strawberry
Een warenhuis prees onlangs dergelijke wanproducten aan met
‘laat je kleding spreken’. Als je zo gekleed mocht denken dat je ook zelf nog
wel iets wetenswaardigs hebt te vertellen, loop je toch het risico dat er tot de
ander geen woord van doordringt omdat deze intussen je buik staat te lezen en
dat dan waarschijnlijk over de rug van uitgebuite meisjes. Onder andere in India,
Pakistan en Oezbekistan worden kinderen van school gehaald om katoen te
plukken. In de spinnerijen van Zuid-India wonen vrouwen vaak gedwongen op het
fabrieksterrein en krijgen zij het leeuwendeel van hun karige loon pas aan het
eind van jarenlange contracten, zodat zij niet kunnen vertrekken op een tijdstip
dat zij zelf wensen. In de kledingfabrieken van onder andere Bangladesh, India,
Vietnam, Cambodja en China worden naaisters nog vaak geïntimideerd en soms
seksueel misbruikt.
(wordt vervolgd)
nnn
Geen opmerkingen:
Een reactie posten