De textielindustrie bracht al vanaf de negentiende eeuw
werkgelegenheid in Nederland. De bedrijfstak draaide goed in de twenties en
heeft het nog lang daarna volgehouden maar de laatste jaren praktisch het
loodje gelegd doordat de productie is overgebracht naar goedkooptelanden als bijvoorbeeld
Bangladesh, een land berucht door de onveilige gebouwen waarin die tak van
industrie er is gehuisvest. Zij zijn niet zelden uitermate slecht gefundeerd
maar scheuren in de muren zijn vaak voor het oog weggewerkt. Instorting met
vele slachtoffers als gevolg heeft al een aantal malen plaatsgevonden en je
kunt wachten op de volgende ramp. Er wordt dikwijls zestig tot zeventig uur
overgewerkt in die krakkemikkige bouwsels. Geen autoriteit die
veiligheidsvoorschriften of arbeidsvoorwaarden diepgaand controleert, uit vrees
dat de opdrachtgevers zouden vertrekken. Wat desalniettemin toch niet onwaarschijnlijk
is omdat die westerse kledingbedrijven de ogen alweer richten op een land als Ethiopië,
waar de arbeid nog minder kost en nog heel wat valt uit te buiten. Het zou
moeten ophouden. Maar het lukt beschaafde (hm) directieleden van die keurige bedrijven
of hun woordvoerders dankzij een grondige media-training - waar wel geld voor
is - nog altijd wel een fraai verhaal voor pers en tv naar buiten te brengen, recht
te praten wat krom is en kritiek te pareren. Dus het kan nog wel even zo doorgaan.
Het is uiteraard moeilijk voor de gewone man of vrouw om er
zeker van te zijn hoe het wat dit betreft is gesteld met het shirtje dat wordt
aangeboden in de handel en onze TV-presentatoren wijzen vaak ook niet bepaald
de goede weg voor de camera in openhangend colbert met daaronder een of andere obscure
afbeelding gedeeltelijk zichtbaar. Onze huidige smaakmakers in beeld...
Terug naar de twenties. In sterke mate vond de
aanvankelijke weerzin van de Amerikanen tegen de jazz en alles wat daarbij
hoorde zijn oorzaak in de omstandigheid dat die vorm van amusement, waarvan de
jeugd zo in de ban was, welig tierde in illegale kroegen. Een ontwikkeling, die
de Amerikaanse regering zelf had veroorzaakt met de ondoordachte ‘Prohibition’ waarmee de Verenigde Staten de jaren
twintig begonnen, een wet die Amerikanen verbood alcohol te kopen. De
effecten bleken ernstiger dan die van het tot dat moment heersende
alcoholgebruik.
De
drooglegging met al zijn gevolgen blijft nog steeds verbonden met het beeld dat
wij hebben van de roaring twenties in Amerika en was een idiote, rigide maatregel
die in alles tegengesteld werkte aan wat er de bedoeling van was. Tot dan toe redelijk
fatsoenlijke mensen veranderden in misdadigers, die zich uiteindelijk ook nog
eens organiseerden. Er werd massaal overgegaan op illegale consumptie van
alcohol, wat er toe leidde dat het totale alcoholverbruik meer werd dan voor de
drooglegging, alleen liep het land nu de accijnzen mis, vijfhonderd miljoen per
jaar.
 |
| Droogleggingsagenten vernietigen vaten met alcohol (foto Wikipedia) |
De in
achterkamertjes ontstane illegale cafés, ‘speakeasies’, groeiden in omvang en in
aantal. In New York bedroeg het aantal drankgelegenheden het dubbele van voor
de drooglegging. Agenten, speciaal belast met de handhaving van de Prohibition, waren schietgraag, er vielen veel
doden, en verder waren zij vaak omkoopbaar doordat
zij werden onderbetaald. Zij namen nogal eens sterke drank in beslag om het
gelijk weer terug te verkopen en door de overheid in beslag genomen
spiritualiën werden ook nog eens even snel weer teruggestolen.
De drooglegging leverde later in elk geval veel inspiratie
op voor Hollywood.
(wordt vervolgd)
nnn
Geen opmerkingen:
Een reactie posten