(Foto Wikipedia) |
De Kristallnacht. De nazi’s namen geen verantwoordelijkheid voor de gebeurtenissen,
de Joden zouden het zelf hebben uitgelokt en de joodse gemeenschap zou een
boete moeten betalen van een miljard Reichsmark. Onder de Duitse bevolking werd
verschillend gereageerd, een niet te onderschatten deel van de bevolking kon
zich niet vinden in deze extreme gang van zaken maar was machteloos.
Goebbels was tevreden en vond dat de Duitsers zich hadden
laten leiden door ‘hun gezonde instinct’. De Duitse kerk begon zich afzijdig te
houden.
Buiten
Duitsland werd er geschokt gereageerd en nam de steun aan nazistische
bewegingen af. De verhouding van Duitsland met veel landen in Europa
verslechterde snel.
De
Nederlandse regering onder Colijn wilde nog steeds op goede voet blijven met
Duitsland, reageerde daarom gematigd en ging zelfs zover de grens voor joodse
vluchtelingen te sluiten. Ondanks de verontwaardigde reactie van de SDAP hield
Colijn voet bij stuk. Maar hij werd door het parlement gedwongen een beperkt
aantal vluchtelingen toe te laten, die veelal werden ondergebracht in Westerbork,
het latere doorgangskamp.
Vanaf
de Kristallnacht ging in Duitsland het geweld tegen de Joden over in een
planmatige vervolging en later vernietiging, de vijf jaar eerder schoorvoetend
begonnen Holocaust kreeg nu zijn volledige beslag. De nazi’s durfden dat aan
omdat de weerstand in binnen- en buitenland hen eigenlijk wel meeviel. Er
werden direct na de gebeurtenis al 30.000 Joden opgepakt en naar
concentratiekampen vervoerd.
Hij stierf jong, pas 34 jaar was
hij op de wereld, Chick Webb, klein gebleven met zijn door werveltuberculose
misvormde ruggengraat. Het kan een wonder worden genoemd dat hij het tot
drummer had gebracht. En dan ook nog tot een hele goede, die bewondering
oogstte bij vele bandleiders en inspiratiebron was voor andere drummers. Hij
had een Bigband en zij, Ella, zong bij hem en in de korte tijd die hem was
gegeven had hij gezorgd voor haar grote doorbraak.
Een doorbraak die pas echt kwam met
wat oorspronkelijk een oud kinderliedje was, ouder dan Anna want het dateerde
uit 1879. Het werd gezongen door in een cirkel dansende kinderen, waarbij beurtelings
een kind een zakdoek liet vallen, die dan door een ander werd opgeraapt. Het
kind dat de zakdoek opraapte liep vervolgens achter de ander aan en mocht deze
dan kussen. Als dat werd geweigerd dan moest die ander zeggen wie zijn of haar
geliefde dan wel was.
Een soort van ‘Zakdoek leggen, niemand zeggen, Kukeleku
zegt onze haan’:
A-tisket a-tasket
A green and yellow basket
I wrote a letter to my love
And on the way I dropped it,
I dropped it,
I dropped it,
And on the way I dropped it.
A little boy he picked it up and put it in his pocket
In de tijd waarin half Europa ‘moord en brand’ schreeuwde,
zong heel Amerika een kinderliedje. Een kinderliedje waarmee Ella Fitzgerald
tien weken als nummer één op de Billboard-hitlijst stond.
Na Chicks dood stond zij nog een tijdje met zijn orkest
op het podium en begon zij met solo-opnames. Vier jaar later zou de band ter
ziele gaan en zou zij onder meer gaan samenwerken met The Ink Spots en Louis Armstrong.
(wordt
vervolgd)
nnn
Geen opmerkingen:
Een reactie posten