Strange
Fruit. Toen Billie Holiday kennis maakte met het lied, had zij al bij bekende
musici gezongen, onder andere bij Count Basie. Maar dit was iets geheel anders
dan wat de nog niet in brede kring bekende zangeres tot dan toe bracht. Een
protestsong, op zich al nieuw in die tijd, die zij niet helemaal zag zitten en
waarvan de draagwijdte niet meteen tot haar scheen door te dringen. Maar Billie
werkte inmiddels in de kersverse uitgaansgelegenheid ‘Café Society’, waar blank
en zwart gelijk werden behandeld en zij wilde de eigenaar graag het plezier
doen het lied in te studeren. Bij de eerste uitvoering bleef het publiek
vooralsnog doodstil na het wegsterven van de laatste noten, totdat iemand voorzichtig
begon te applaudisseren en de anderen aarzelend volgden. Vanaf dat moment eiste
Barney Josephson, de uitbater van ‘Café
Society’, dat Billie het nummer aan het eind van elk optreden zou zingen. De
verhalen gaan dat Billie het regelmatig te kwaad kreeg bij de beelden die de
tekst oproept.
Billie
Holiday zou slechts vierenveertig jaar oud worden na een leven dat een
hartverscheurend verhaal oplevert. Een verhaal, dat zij overigens in haar
autobiografie ‘Lady Sings the Blues’ nog eens flink aandikte. Die autobiografie
stond daarbij vol onwaarheden terwijl ware, vaak smeuïge, gebeurtenissen door
betrokkenen onder dreiging met gerechtelijke procedures juist waren geschrapt. Het
heeft wel geholpen de mythe rond Billie in stand te houden, doordat er steeds
weer in publicaties naar de werkelijkheid werd gezocht. Haar ouders scheidden in
elk geval al snel en Billie moest haar heil zoeken bij een nicht en een
overgrootmoeder, die nog slavin was geweest. Op haar tiende werd zij verkracht
door een volwassen man en op haar twaalfde nog weer eens. De eerste dader kreeg
vijf jaar en het slachtoffer werd ook veroordeeld, zo ging dat toen. Niet dat
het heden ten dage overal zoveel beter is, trouwens. Billie moest naar een
katholiek opvoedingsgesticht waar een afschuwelijk regime heerste. Billies
moeder wist haar eruit te krijgen met behulp van een advocaat.
Later werd
Billy dienstmeid bij een blank echtpaar maar zij kwam uiteindelijk terecht in
een bordeel en vervolgens wegens illegale hoererij weer voor de rechter, die haar
liet tewerkstellen in een ziekenhuis. Hier reageerde zij dermate agressief op
de avances van een lesbische cheffin, dat zij werd veroordeeld tot vier maanden
gevangenisstraf.
Weer op vrije
voeten ging zij met haar moeder samenwonen in Brooklyn en begon zij de kroegen
af te lopen om iets te verdienen met zingen. Een begin van een carrière en een
leven waarin drugsgebruik centraal stond en waarin zij relaties had met mannen
die haar uitbuitten, bestalen en mishandelden.
Met zo’n
door mannen, drugs en drank verwoest leven sta je niet maar zo’n beetje een
liedje te zingen voor je geld. En dat gold voor Billie dan ook in sterke mate,
zij deed geen enkele concessie aan het publiek, vloog wie haar treiterde naar
de keel, vocht met haar werkgevers en als het publiek in de zaal haar niet de gewenste
aandacht gaf, draaide zij zich om en tilde zij haar jurk op om haar blote kont
te tonen. Een aspect dat weliswaar ontbrak toen Ruth Jacott in 2008 zo voortreffelijk de titelrol speelde in de
musical Billie Holiday.
(wordt
vervolgd)
nnn
Geen opmerkingen:
Een reactie posten