Rusland en
Amerika waren er niet op uit om alle nazi-kopstukken te straffen. Zoveel
mogelijk nazi-wetenschappers aan het werk zetten tegen elkaar had meer prioriteit.
Last van scrupules hadden zij niet. V2-raketten werden naar beide landen
afgevoerd om te testen en te bestuderen. De Russen zouden hun Scud-raketten
erop baseren.
Wernher
von Braun, de man die Hitler op andere gedachten had weten te brengen toen deze
het V2-programma wilde afblazen, werd door de Amerikanen gezwind naar Amerika
overgebracht en pas daar ondervraagd. Hoewel hij wist dat de SS duizenden
dwangarbeiders zijn raketten liet bouwen gaf Von Braun nauwelijks blijk van
spijt over zijn naziverleden. Elke dag stierven er mensen door de ellendige
omstandigheden waaronder zij moesten werken aan zijn raketten. Wie te laag
presteerde werd opgehangen.
Met hem
ging het deel van zijn ingenieursteam, dat niet in Russische handen was
gevallen, de oceaan over. Zo’n driehonderd treinwagons met raketonderdelen en
bouwtekeningen maakten dezelfde reis. Op basis van de V2 ging Von Braun de
Jupiter-C-draagraket ontwerpen en later ging hij bij de NASA zijn bijdrage
leveren aan de ontwikkeling van de Saturnus-V-raket. De raket die de eerste
Amerikaan op de maan zou zetten. Aan de hand van neergestorte V1’s hadden de
Amerikanen tijdens de oorlog ook een vliegende bom ontwikkeld. Met die bom, de
JB-2, vrijwel identiek aan de V1, was het niet verder gekomen dan
proeflanceringen. Wernher von Braun hielp hen verder.
Wernher von Braun (Foto: Wikipedia) |
Door de
geraffineerde manier waarop Von Braun in de spotlights kwam, werd de indruk
gewekt dat het slechts ging om een handjevol Duitse nazi-wetenschappers en
technici die naar Amerika waren overgebracht. Het waren er zestienhonderd. En er
werd door de vingers gezien dat er nog eens duizenden op eigen gelegenheid de
reis hadden gemaakt. Er werd hevig tegen geprotesteerd door leden van het
ministerie van Buitenlandse Zaken, die het vooral niet konden verkroppen dat er
makers van de dodelijke chemicaliƫn voor Hitlers gaskamers bij waren. Ook onder
de burgerbevolking waren velen woedend, sommigen protesteerden ertegen dat er
mogelijk ex-nazi’s in hun omgeving kwamen wonen. Anderen maakten bezwaar tegen
een mogelijke aantasting van de nationale veiligheid. Een door Einstein en
andere vooraanstaande Amerikanen ondertekende protestbrief sorteerde geen enkel
effect. Holocaust-overlevenden zagen hun visumaanvragen voor Amerika op grote
schaal afgewezen en duizenden zogenaamde oorlogsvluchtelingen, waarvan velen in
werkelijkheid oorlogsmisdadigers waren, werden in het land toegelaten. Amerika
kon hen gebruiken, er waren vooral spionnen nodig. Tegen het rode gevaar. De
oorlog was nog volop in gang toen onder Roosevelt de Amerikaanse spionagedienst
al onderhandelingen voerde met nazi’s om een inlichtingennetwerk op te zetten
tegen de Russen. Nazigeboefte uit de nabijheid van Himmler, dat de kans greep
om het vege lijf te redden.
In de
periode erna werden honderden voormalige nazi’s aan het werk gezet om
inlichtingen in te winnen in Europa en in de Verenigde Staten. In Duitsland was
de samenwerking tussen ex-nazi’s en Amerikaanse inlichtingendiensten het
grootst. Daar waren om en nabij vierduizend agenten voor de Amerikanen actief.
In de Russische zones werden netwerken aangelegd. Het Russische radioverkeer
werd afgeluisterd. Alles onder leiding van een ex-Generaalmajoor van de
Wehrmacht.
De
Amerikanen wisten de hand te leggen op het complete kaartsysteem van de NSDAP
en moeten hebben geweten wie van de Duitse elite lid waren van Hitlers club. Zij
dachten de ‘goede’ nazi’s er wel uit te kunnen filteren en in te zetten in de
opstartende Koude Oorlog. Schrijvers, wetenschappers, musici en politici, die nu
een belangrijke rol gingen spelen in de nieuwe democratie van de
Bondsrepubliek. Vaak zouden die als excuus aanvoeren dat zij zonder het te
weten waren opgenomen in de partij. Gotspe. De partij wilde geen meelopers en selecteerde
streng.
(wordt
vervolgd)
nnn
Geen opmerkingen:
Een reactie posten