woensdag 4 januari 2017

ANNA'S JAREN (188) - Laatste slagveld

Een man of twintig marcheerde door onze straat, Binnenlandse Strijdkrachten. Zij droegen blauwe overalls en kleine geweren, karabijnen. De mannen waren blootshoofds. Buurman liep vooraan. En buurman, die anders altijd zo vriendelijk en tegelijk afstandelijk groette, keek nu strak voor zich. Dat maakte een diepe indruk op mij, niets van ‘kijk mij eens’. Die buurman, wie had dat gedacht, hij hield zich altijd zo gedeisd!
Ik vond hem geweldig stoer en bleef hem en de anderen nakijken, tot de groep de Paul Krugerstraat uit was. Zij hadden een serieuze opdracht, er moesten NSB’ers en collaborateurs worden opgepakt en gewapend verzet was niet uitgesloten, wat hun ernstige gezichten verklaarde, niks feestvreugde. In de Putselaan, aan de rand van de Afrikaanderwijk, werden al snel ‘foute mensen’ uit huis gehaald. Zij moesten de handen in de nek houden tijdens hun vernederende aftocht, en werden nagejouwd door het toegestroomde publiek. De arrestatieploegen van de BS pakten overal in Rotterdam NSB’ers op. Binnen drie dagen hadden zij er al zevenhonderd te pakken. Er werd voortvarend gehandeld om vluchten en volksgerichten te voorkomen. Een aantal van de arrestanten werd al snel aan het werk gezet bij het verwijderen van door de Duitsers aangebrachte springladingen en versperringen bij de Maastunnel.

Begraafplaats Crooswijk,
 Rotterdam.
Monument voor Nederlandse
militairen, 'Vallende man',
van de Rotterdamse beeldhouwer
Cor van Kralingen.
(Foto: Wikipedia)
De situatie in Rotterdam-Zuid bleef chaotisch. Er werd geplunderd en het kwam ook nog tot een schietpartij. De Kriegsmarine opende het vuur op een samenscholing in Charlois. Twaalf mannen van de BS raakten daarop in een vuurgevecht met de moffen. Ik maakte mij zorgen of buurman daar ook bij was. Het treffen kostte twee Duitsers en twee Nederlanders het leven. Er raakten zeven mensen zwaargewond. De leden van de Kriegsmarine werden overmeesterd. De geallieerden eisten daarop dat het verzet zich niet meer gewapend vertoonde en confrontaties met de Duitsers uit de weg ging. Het werd de verzetsmensen ook verboden om Duitse militairen op te pakken, dat was werk voor de geallieerden. Velen van hen werden geplaagd door woede omdat zij niet met hun persoonlijke vijanden mochten afrekenen. Een woede die groeide toen zij Duitsers de benen zagen nemen. Duitsers die zij hadden gegrepen en weer moeten vrijlaten.

Twee dagen vrij voor de Rotterdammers. Twee schitterende dagen. De zon scheen goudgele stralen. Tegen een strakblauwe hemel kleurde het rood-wit-blauw dat al snel uit de ramen wapperde. Oranje toeters, mutsen, haartooien en sjerpen kwamen voor de dag. De enkeling die nog met een gele ster rondliep, trok die van de kleding. Het zwart en rood van de nazi’s werd neergehaald. Een grauwe periode was voorbij.
Buurman hing ook uit het raam om naar het feestgewoel te kijken. Hij groette vriendelijk.

Duinkerken, Saint Nazaire en Praag werden bevrijd. Voor Tsjechië eindigde de Tweede Wereldoorlog nu ook officieel.
Op de dag dat Oostenrijk zich onafhankelijk verklaarde, de dag ook dat vijf jaar eerder Rotterdam werd gebombardeerd, maakte burgemeester Oud een rondgang langs de fusilladeplaatsen en legde hij een krans op begraafplaats Crooswijk. Daar had enkele dagen eerder al op particulier initiatief een herdenkingsplechtigheid plaatsgevonden.
Twee dagen later was het officieel afgelopen met het gefeest, de vlaggen op openbare gebouwen werden gestreken. De uittocht van de Duitsers begon. Terug naar de Heimat.
Das kleine Blümelein Erika  ging, It’s a long way to Tipperary  kwam.
Ontroerd en dankbaar werd gekeken naar de aftocht van hen die eens ‘wie Freunde’ waren binnengedrongen en nu verslagen wegsloften. De drukkende angst was verdwenen.
Het was voor het eerst en voor het laatst dat wij hen hielpen. Nog getooid met oranjesjerpen over de schouders en oranje pompons op de schoenen, duwden wij hun oorlogsmaterieel de garage van König uit. Brandstof hadden zij niet meer en hun vrijmacht waren zij ook kwijt. Die voormalige angstaanjagers met hun spijkerlaarzen, helmen en geweren. Zonder hun attributen waren zij opeens miezerige mannetjes die zelfs ons, kinderen, niet durfden aan te kijken. Iedereen verbaasde zich erover hoe snel zij waren afgetakeld. Alles werkte in hun nadeel, zelfs van de enkele fietsen die zij meezeulden waren de banden lek.
Toen ik hen zo bij elkaar zag vroeg ik mij af wie ‘opoe-om-de-hoek’ in de knie had geschoten toen ze terugging van het kooltjes rapen tussen de spoorrails.

Meer dan twee weken na het eind van de oorlog bevrijdden Canadese militairen Texel. Op ‘Europa’s laatste slagveld’ waren de laatste zes weken ruim vijftienhonderd doden gevallen, vanaf het moment dat daar Georgiërs in opstand waren gekomen. Zij behoorden tot een bataljon uit het ‘Ostlegion-programma’, dat Sovjet-krijgsgevangenen recruteerde om ‘vrijwillig’ dienst te nemen. Een aantal had daaraan gevolg gegeven om te ontsnappen aan de verschrikkelijke omstandigheden in de kampen. Zij zouden later niet anders dan de werkelijke vrijwilligers door de Russen als landverraders worden beschouwd. Dat zij de moffen op Texel letterlijk een dolk in de rug hadden gestoken speelde geen rol. De opstand was begonnen op het moment dat hun bataljon, bestaande uit achthonderd Georgiërs en vierhonderd Duitsers, zou worden ingezet tegen de geallieerden. ‘De dag der Geboorte’ noemden zij hun operatie, waarbij zij 450 Duitsers vermoordden, de meesten in hun slaap. Geschoten werd er niet, met messen en bajonetten werd er korte metten gemaakt. Daarna ontstonden gevechten tussen Georgiërs en Duitsers, die snel zo’n achthonderd zwaarbewapende militairen hadden aangevoerd. Gevechten die na de capitulatie gewoon doorgingen en het leven kostten aan Georgiërs, Duitsers en Texelaars. Op de dag dat de ‘Russenoorlog’, was begonnen hadden de Duitsers ook nog tien mensen geëxecuteerd, omdat de Texelse bevolking alvast de bevrijding had gevierd.
(wordt vervolgd)
nnn



Blues
Dit verhaal is het eerste hoofdstuk, voorafgaande aan 'Anna's jaren'. Het wordt niet in mijn blog gepubliceerd. 
Je kunt het lezen via onderstaande link. En beoordelen, want het doet mee aan een wedstrijd.
Lees het, beoordeel het. En als je het leuk vindt kun je het verhaal liken, door het hartje aan te klikken.
Ben je enthousiast? Dan kun je de link delen en zodoende helpen het aantal likes te vergroten.
Je kunt nog stemmen tot 14 januari.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten