Lindberghs
enthousiasme voor Duitsland was na de Spelen helemaal compleet. Maar nadat hij
en zijn vrouw hadden besloten definitief naar Duitsland te verhuizen vond daar precies
op het tijdstip van hun huizenjacht de ‘Kristallnacht’ plaats. Er werden meer
dan duizend synagogen in brand gestoken, duizenden winkels, bedrijven en huizen
van Joden werden vernield evenals begraafplaatsen. Er werden duizend joodse
mannen gearresteerd en honderden Joden vermoord of tot zelfmoord gedreven. Wat
brandde, brandde, de brandweer mocht niet blussen.
Niet
zo’n leuk ‘Umfeld’ voor het zoeken naar een huis.
Het
werd de Lindberghs dan ook toch te onrustig en het leek hun opeens geen
aangenaam wonen meer in wat zij desondanks als voorbeeldland bleven zien. Zij
keerden terug naar Amerika maar niet op hun ideeën. Lindbergh bleef zijn
medaille koesteren en hij stelde dat Amerika, dat inmiddels al dicht bij een
oorlog stond doordat de Duitsers drie Amerikaanse vrachtschepen tot zinken
hadden gebracht en een marineschip hadden aangevallen, in plaats van oorlog te
gaan voeren met Duitsland, zich beter kon aansluiten bij dat land om
gezamenlijk ‘een muur van ras en wapens
te vormen, die weerstand kan bieden aan de infiltratie van inferieur bloed’.
Een
volhoudertje die Lindbergh, en na nog eens een Duitse torpedo-aanval op een
vrachtschip voor de kust van Groenland hadden de Amerikanen het wel helemaal
gezien met hem.
 |
| Alexis Carrell (Foto Wikipedia) |
Maar
het kon nog erger, Lindbergh was bevriend geraakt met en verregaand beïnvloed
door een man met vreemde ideeën, Alexis
Carrell. Deze uit Lyon afkomstige chirurg, anatoom en bioloog, was een van
de begaafdste chirurgen van zijn tijd. Hij had nota bene als eerste persoon in
Amerika de Nobelprijs voor geneeskunde ontvangen voor de door hem bedachte
methode om slagaders te verbinden zonder dat er levensgevaarlijke stolsels
ontstonden. Het pionierswerk van deze geniale chirurg redde vele levens en maakte
de weg vrij voor het transplanteren van organen en weefsels. Maar hij had
verder zonderlinge maatschappelijke opvattingen. Hij vond dat de problemen van
de wereld konden worden opgelost door de instelling van een ‘Hoge Raad van
Geneesheren’, die ervoor zorg moest dragen dat de leiding van de planeet altijd
in handen zou blijven van de ‘dominante blanke rassen’. Hij verkondigde zonder
enige schroom dat mensen die gebrekkig of achterlijk waren ‘euthanatisch’ dienden
te worden weggewerkt in gaskamers. Carrell stond daarin niet alleen, een
groeiend aantal prominente Amerikanen, geestes- en natuurwetenschappers leefden
in de overtuiging dat het land steeds voller raakte met inferieure individuen
en dat er iets aan moest worden gedaan.
Spekkie
naar het bekkie voor Hitler en zijn jongens.
Na
zijn terugkeer uit Duitsland bleef Lindbergh zijn instemming met deze
opvattingen niet onder stoelen of banken steken terwijl in Amerika de publieke
opinie zich juist tegen de negatieve eugenetica begon te keren. Wat pas goed
zijn beslag kreeg toen vooraanstaande voorstanders van het verwerpelijke
standpunt in navolging van Lindbergh warme relaties gingen aanknopen met de
nazi’s in Duitsland.
Alexis Carrell raakte uiteindelijk zijn baan bij het
Rockefeller Institute kwijt, omdat zijn opvattingen te aanstootgevend werden
bevonden.
En
wat Lindbergh zelf betreft was het niet zo onbegrijpelijk meer dat velen zich de
vraag begonnen te stellen of iemand die zo rechtlijnig bleef denken niet zijn
eigen geestelijk gehandicapte kind vermoord zou kunnen hebben.
De
gang van zaken bij het onderzoek na de moord, geculmineerd in een aangedikte
bewijsvoering tegen de timmerman, die daardoor het leven moest laten, maakt daarbij
eerder de indruk van een goedkoop detectiveverhaal dan van een serieuze werkwijze
waarmee wordt gepoogd alle twijfels weg te nemen.
(wordt
vervolgd)
nnn
Geen opmerkingen:
Een reactie posten